Taman Negara

Vandaag vertrekken we uit de stad, weg van het lawaai en de drukte. We gaan met de touringcarbus steeds verder weg van de bewoonde wereld richting het regenwoud Taman Negara, het oudste regenwoud ter wereld, 130 miljoen jaar om precies te zijn. We komen rond de middag aan bij Tembeling, waar we dan weer op de boot gaan om over de rivier tot midden in het regenwoud te varen. Maar eerst is er de broodnodige bureaucratie. Een mevrouw spreekt ons toe in onverstaanbaar Engels. De busmensen kijken elkaar schouderophalend aan en hobbelen achter haar aan. We lopen naar twee mannetjes die men een busseltje geld in de hand staan en sommeren ons de koffers weg te zetten en 6 Ringit te betalen. We doen braaf wat ons gezegd wordt en lopen vervolgens richting kantoor, althans iets wat daar voor door moet gaan. We vullen braaf papiertjes in, je moet namelijk per persoon en per fototoestel een permit betalen. Vervolgens ga je dan weer met dit papiertje naar een volgens kantoortje waar ook weer twee mannetjes zitten. Mannetje 1 neemt het papiertje in ontvangst, geeft het vervolgens aan mannetjes 2 en gaat zitten wachten totdat hij een ander papiertjes, geprint en wel met een matrixprinter uit de vorige eeuw, van mannetje 2 in ontvangst neemt om het vervolgens weer aan Hendrik (Hennie) te geven. Hehe eindelijk we hebben onze permit en kunnen uitgebreid gaan lunchen, althans dat was toch het plan. Vakantie is voor Hennie ook vooral veel lekker eten en drinken. Op naar de vreetschuur waar de rest van het busvolk gebleven was. Na een rondje gelopen te hebben in de uitspanning keek ik Hennie aan en wist ik genoeg. Hier gaan we niks eten. Zijn gezicht betrok maar ik stelde vrolijk voor om even verder te kijken. Ha gelukkig een winkeltje. Bij de deur van het winkeltje een rode plastic teil met dode vissen, dat beloofde weinig goeds. Ik zie er de humor wel van in maar wist niet helemaal zeker of Hennie dat ook zo grappig vond. Ik zei "blijf jij maar even hier, ik ga wel even 'shoppen'". Het piepkleine winkeltje bleek best nog wel wat te hebben. Ik nam een pak koekjes mee en een zakje M&M's. We maaktem te koekjes open en namen beiden een hap. Gortdroog waren de krengen. Ik kreeg onmiddellijk de slappe lach en Hennie probeerde te fluiten. Hadden ze er niks te drinken vroeg Hennie met een mond vol droge koekkruimels. De kruimels vlogen in het rond. Ik kwam niet meer bij. Hennie besluit zich ook te bemoeien met de boodschappen en gaat drinken halen. Na de droogte verjaagd te hebben met een blikje cola en plassen gaan we richting boot. De wc is de smerigste die ik ook ben tegengekomen.

We stappen in de boot en gaan voor een 3 uur durende tocht naar ons huisje in de jungle. Onderweg zien we waterbuffels aan de rand van de rivier. Ze bewegen traag, alsof alles hier in slow motion gaat. Met een houten kont komen we aan op ons paradijs. We worden door iedereen hartelijk verwelkomd. We worden verzocht onze schoenen uit te doen en krijgen natte handdoekjes en koude thee. Het inchecken gaat snel. We krijgen de sleutel van ons huisje, huisje nummer 1. Het is te mooi om waar de zijn, een piepklein huisje midden in de jungle, met airco en een super badkamer. We hebben voor deze dagen 3 excursies geboekt. De eerste avond maken we een jungletocht in het donker. Morgen gaan we een tocht maken met een wandeling over de canopy walk, een soort van hangbrug in de toppen van de bomen, ca. 45 meter hoog, zodat je alles van bovenaf kunt bekijken. Die zelfde dag gaan we in de late middag naar de Orang Asli, de bosbewoners om te zien hoe zij leven, jagen, vuur maken etc. Het is hier geweldig. We komen tot rust door de geluiden van het oerwoud.